Uyuni - Copacabana - Cuzco

Hallo allemaal!

We waren gebleven bij het feit dat we erg lang moesten wachten tot we met onze touroperator (Uturunku) op pad konden. Ondertussen was een man uit Spanje aangeschoven, die ongelooflijk veel geluid produceerde.. Gezucht, gehijg, gesnuif en zelfs gegrom.. Het was niet te doen. Na een ontbijtje (waarin onze Spaanse vriend zijn genoegdoening liet weten met een hoop geslurp) konden we dan eindelijk beginnen met onze tour. Een 4x4 jeep deelde je met 4 tot 6 mensen (exclusief guide en chauffeur), je zit dus wel aardig met elkaar opgescheept voor 3 dagen. En wie liep achter ons aan de travel agency binnen? Juist, onze gehorige vriend! We zagen onze tour in waarde dalen en we bereidden ons maar voor op een hoop irritatie. De deur van de agency ging open, en daar stond hij, in het vage licht van de Boliviaanse ochtendzon.. Raldo, de chauffeur van Quechua (een veel luxere en duurdere touroperator), met de vraag of Marc y Eva hier ook waren! Nou dat waren wij! Braaf volgden we hem en kwamen zo bij onze reisgroep, bestaande uit een Duits gezin van vier en twee andere stelletjes uit 'the States' en Canada (Quebec). Omdat wij betaalden voor een Engelse gids en Quechua nog twee plekken over hadden, kregen we meer (veel meer) voor wat we betaalden. Een eigen kamer op de eerste nacht en the hotsprings onder de sterrenhemel in plaats van ergens in de ochtend met 100 anderen, maar daarover later meer.

Onze jeep bestond uit het Canadese stel, de Engelse gids, ons en chauffeur Rowley, die zoveel coca bladeren at dat wij ons afvroegen of hij wel kon slapen. Onze eerste stop was de traincementrey, waar de restanten van een stuk of twintig treinen uit de 19e eeuw lagen weg te roesten. Hier ontmoetten we ook weer een bekende uit Paracas en Arequipa, waarvan we de naam eigenlijk nog steeds niet weten. Na wat geklauter en wat kiekjes gingen we weer verder in onze jeep. Samen met ongeveer vijftig andere jeeps reden we zoutvlaktes op, het was werkelijk een prachtig gezicht! Een eindeloze witte vlakte, zo ver je kon zien, het was moeilijk te bevatten. Vroeger was het een enorm meer, ontstaan door het schuiven van tektonische platen, nu was het een uitgestrekte zoutgroeve waar zout tot een 130 meter diepte te vinden was. Voor onze groep stonden mountainbikes klaar (uiteraard hadden was dit niet bij onze oorspronkelijke tour inbegrepen) en fietsten we naar het enige hotel op aarde dat compleet van zout gemaakt was. Tijdens de tocht trok de Canadese man een indrukwekkende wheely, die eindigde met z'n kont vol op het zout. We passeerden ook nog de startplaats van de Dakar van 2014, waarbij later bleek dat het te gevaarlijk was omdat tijdens het regenseizoen de route niet meer zichtbaar was. Bij aankomst stond er een heerlijke lunch klaar, met gestoofde lam, quinoa en volop groenten! Wederom was dit naar alle waarschijnlijk een stuk luxer dan wat onze Spaanse vriend bij Uturunku kreeg. Hier leerden we het Duitse stel ook beter kennen. We hadden hen al eens gespot tijdens de Colca Canyon en hadden daar al de nodige conclusies getrokken (Anwb-gezin) en die bleken ook nog eens waar te zijn. Papa vond alles grappig maar sprak nauwelijks Engels, waardoor gelach eigenlijk de enige vorm van communicatie was. Mutti keek alsof ze constant poep rook en hield wel van een glaasje alcohol. Die Kindern (Jonas und Theresa) waren het stereotype Duitse kinderen, die verder ook geen aansluiting zochten met de groep. Gelukkig zaten we niet met ze in de jeep!

We hebben uiteraard leuke foto's gemaakt, waarmee we met het perspectief van de vlaktes konden spelen. Van 'de evolutie van de mens' tot dansend uit een pringlesbus komen, Marc kon uiteraard zijn geluk niet op, zoveel foto's!! Ook samen met onze groep hebben we een hoop leuke plaatjes geschoten en filmpjes gemaakt, die jullie uiteraard nog te zien krijgen. Na de foto- en filmsessie vervolgden we onze weg naar het cactuseiland, een rots midden op de zoutvlakte met cactussen van wel vijf meter hoog. De cactussen groeiden maar 1cm per jaar, ga maar na hoe oud sommigen wel niet waren. Er moest ook een rituele offersteen staan uit de Incatijd, maar veel verder dan een paar platte stenen en een dode muis kwamen we helaas niet. Maar het uitzicht maakte gelukkig een hoop goed. Uiteraard kwamen we ook weer onze Nederlandse vriendin tegen, die we op de meest willekeurige momenten tegenkomen. Bij ons volgende stop klommen we in een grote grot, die waarschijnlijk ontstaan is door een uitbarsting (door de schuivende tektonische platen waren er meer dan tien vulkanen te vinden op de vlakte). De grot hing vol met stalactieten, Marc mocht er niet te lang naar kijken.. We sprongen snel weer in onze jeep, want de zonsondergang kwam ons al snel tegemoet. Heerlijk, midden op de vlakte, hebben we hiervan genoten en dat leverde prachtige kleuren in de lucht op!

Bij onze aankomst bij de accomodatie leverde een sterkstaaltje steen-papier-schaar van Marc een mooie kamer op met een tweepersoonsbed, één van de twee in het hele gebouw. De Amerikaan probeerde er nog een 'best out of three' eruit te slepen, maar daar begonnen we niet aan! Na een lekker diner (lomo saltado en soep vooraf) hebben we lekker gedouched en kropen we snel in bed, klaar voor een koude nacht.. De thermo-ondergoed en de vier dekens hebben ons door de nacht gesleept en om half 7 stond het ontbijt al klaar, het zou een lange dag worden!

Onze eerste stop was bij een viewpoint van een vulkaan, waar we op 4300m hoogte uitkeken op een vulkaan van wel 5800m hoog! Daar groeide ook 'Yareta' een hars-producerende, broccoli-lijkende harde plant die honderden jaren oud kon worden! (Duitse vader: das riecht nach Weihnacht!). Na een half uurtje vervolgden we onze rit naar onze eerste lagoon, waar we voor de eerste keer flamingo's van dichtbij zagen! . Hier zagen we ook voor het eerst onze oorspronkelijke groep, die alle stopborden negeerden om een selfie te maken met een flamingo (uiteraard met de Spaanse vriend voorop). Onze gids heeft daarna duidelijk gemaakt aan de gids van Uturunku dat hij beter op zijn groep moest letten. Na een lekkere lunch met uitzicht op de flamingos reden we verder naar de volgende lagoon. De lagoon heette Reek Lagoon, vanwege de lucht die er hing. En stinken deed het daar zeker. Een combinatie van zwavel en vogelpoep van de honderden flamingos deed Eva denken aan een liedje, gecomponeerd door Nancy en Aniek! Al snel veruilden we de vieze lucht voor onze volgende stop: de 'stone tree'. Echter verloren we de andere jeep uit het oog waarna een zoektocht van bijna een uur volgde. Onze chauffeur zette ons af bij de stone tree (door winderosie gevormde rotsen) en reed terug om de andere jeep te zoeken. Later bleek dat de andere jeep ons ook zocht, waardoor het vrij lang duurde voordat we weer compleet waren. Tussen de rotsen leefde een paar woestijn vossen, die schooiden voor eten en te pas en te onpas mensen aanvielen. Bijna werd onze Spaanse vriend gebeten (hij schopte naar de vossen) en werd hij door onze gids persoonlijk aangesproken (asshole). Met de complete groep vertrokken we naar Red lagoon, dat onderdeel was van een enorm natuurgebied op de grens met Chili. De lagoon dankt z'n naam aan de concentratie rode algen, die een rode gloed verpreiden over een lagoon van enkele vierkante kilometers groot. Hier vindt je de grootste populatie James-flamingos, één van de drie soorten flamingos die voorkomen in Bolivia. Wederom een prachtig gezicht! De stand van Reek lagoon had ons echter nog niet verzadigd, we konden onze neusgaten nog extra verwennen bij de 'fumerals'. Onze jeeps reden een vulkaan op en stopten midden in de krater, waar enorme wolken zwavel uit de aardkorst ontsnapten. De lucht was intens, maar volgens Eva niets vergeleken met Yellowstone (haal die maar van de lijst dan). Na wat leuke actie foto's in het took werden we dan eindelijk bij onze accomodatie gebracht, dat uit een paar dorms bestond zonder verwarming of wat dan ook.

Bij het eten kregen we een lekker wijntje en moesten we ons daarna klaarmaken om naar de hotsprings te lopen (met -5 graden). Onze guide gunde ons gelukkig een fles wijn, die we onder de dodende blik van Mutti opdrinken. De hotsprings waren heer-lijk en de sterrenhemel was prachtig. De melkweg was compleet zichtbaar, we hebben Jupiter gezien en tientallen vallende sterren (update: we zijn nog niet miljonair). Allebei hebben we nog nooit zo veel fonkelende sterren gezien. Met wat Zweedse folk muziek, een flesje rood en een bad van 38 graden maakte dit de reis honderd procent compleet. Zelfs het teruglopen viel mee! Ons idee was om lekker te gaan slapen, maar de Canadese man bleek een fotofanaat te zijn en moest de melkweg vastleggen. Uiteraard hebben we hierbij gekeken en naar vier pogingen (waarbij de sluiter gemiddeld drie minuten openstond) was het eindelijk raak! De foto krijgen we opgestuurd. Het was zo koud in onze kamer, dat we tegen elkaar aan moesten kruipen voor warmte (en liefde uiteraard). Bij zonsopkomst waren de ramen dichtgevroren en ontsnapten er dampwolkjes uit onze mond. Na een vlug ontbijt vertrokken we richting de bipolar lagoon, die officieel de Green lagoon heet, maar dat niet altijd waarmaakt. Op de weg ernaar toe passeerden we vele lama's, alpacas en vicunas (soort kleine beschermde lama, lijkt meer op een heet). Ook passeerden we de Salvador Dali Dessert, zo genoemd door de vreemdgevormde rotspartijen (hij was er zelf nooit geweest). Bij aankomst was de Green lagoon helaas niet green.. We reden dezelfde weg weer terug, langs de hotsprings, waar onze oorspronkelijke groep het bad moesten delen met een tiental anderen (wij waren met vijftien). We konden wederom ons geluk niet op.

We begonnen aan onze terugweg, waarbij Marc onderweg nog een groep emu's spotte! Onze gids wilde echter alleen achterin zitten en zodoende moesten wij de achterbank delen met een één van de twee Canadezen en roulleerden we steeds met de passagiersstoel. Na flink aandringen bood de gids aan dat hij voorin kon zitten zodat wij met z'n allen naast elkaar konden zitten, maar dat hoefde niet van het Canadese stel, waardoor de situatie bleef zoals die was (daahaag fooi). Tijdens de terugreis, in een klein afgesloten meertje met chinchilla's, besloten we dat we de volgende ochtend gelijk door zouden naar Cusco, in plaats van nog een dag La Paz. Hiervoor moesten we wel onze bustickets omboeken vóór zeven uur. Onze aankomst werd geschat op half zes, dus dat moest lukken! Uiteraard kregen we een lekke band, waardoor de situatie nog krapper werd. Gelukkig is alles goed gegaan en konden we ons klaarmaken voor 32 uur in de bus! Na een hoop gedoe en onze eerste taxirit kwamen er aan bij de terminal om te vertrekken naar La Paz, waar we uiteraard onze Nederlandse vriendin weer tegenkwamen! We zouden om half 6 aan komen en onze volgende bus kwam om zeven uur in de ochtend aan bij ons hostel, we hadden dus maar anderhalf uur. Ook de bus kreeg een lekke band, maar de chauffeur heeft de tijd ingehaald en we waren om kwart voor zes bij ons hostel. Na een heerlijke douche zaten we weer lekker fris in de bus naar Copacabana, waar een Vlaams stel ook met ons meereisde.. Ze hadden hun tas bovenin gezet (uiteraard niet boven hun eigen stoelen) en halverwege de reis viel die op een medepassagier. Uiteraard leerden ze hier niet van en plaatsten de tas ergens anders bovenop, waarna vervolgens wakker werd gemaakt met een tas in zijn gezicht.. Het kan ook maar één volk zijn hé! Gelukkig viel de schade mee en kwamen we om kwart voor twaalf aan in Copacabana, voor de tweede keer tijdens onze reis! Nu gingen we wel Isla del Sol bezoeken, een eilandje op het titticacca maar waar volgens de Inca de zon werd geboren en uit het meer steeg. Na een boottocht van een uur, waarbij we links en recht gepasseerd werden door zeeslakken, kwamen we aan op het eiland. Hier waren wat ruïnes, veel oude Inca-trappen en een groep ezels die iets te veel van elkaar genoten (ahum). Eva maakte een foto van een groep alpacas, waarna vervolgens een groep kinderen op haar afschoten voor geld. Ze grepen haar stevig beet en ze kon geen kant op. Gelukkig liep er een Spanjaard mee en die heeft de boel opgelost. Ze hadden de tocht wel een beetje verpest.. De boot terug ging zowaar nog langzamer, waardoor we gelijk door konden naar onze bus, die ons naar de grens met Peru bracht. In de bus zit ook een vrouw, die elke keer wanneer ze haar neus ophaalt een knorgeluid maakt (erg smakelijk). Ook zitten er wat dames uit Brazilië in onze bus, die vier repen chocolade bijschreven op hun toen al te dikke lichaam (hun verzamelnaam is 'de propjes') We zijn nu onderweg naar Cusco, een rit van 13 uur (met tussenstop in Puno). Gelukkig zitten de hierboven benoemde mensen een etage hoger en hebben wij (op aanraden van twee Duitse meisjes) beneden plaatsgenomen, waar de stoelen luxer zijn! Volgende halte dus Cusco, waar we weer een hoop gaan beleven!

Groetjes!