Salkantay trek - Cuzco

Oh oh Inkazuela, wat hadden we er zin in! We hadden speciaal voor de avond ons wat opgefrist, kam door de haren en een schone trui aangetrokken. Daar aangekomen kwamen we er achter dat Inkazuela gespecialiseerd was in, jawel, stoofpotjes! Alle specialiteiten vielen daarom al voor Eva af en we hebben toen besloten om maar weer bij Mama Sedonia te eten! Ja inderdaad, waar we twee dagen daarvoor ook hadden gegeten.. Wederom was het weer erg lekker en hebben we vervolgens lekker geslapen, onze gids zou de volgende dag tussen 04:15 en 04:45 voor ons hostel staan om ons op te halen.

Uiteraard mikten wij op 04:45, maar de gids stond al om 04:14 voor de deur, en waar jullie ons kennen waren wij uiteraard nog lang niet klaar. Bij Plaza San Fransisco werden we met een busje naar het eerste ontbijt gebracht (wij hadden, net als een ander Nederlandse stel, uiteraard, onze eigen bammetjes gesmeerd). Daar liepen twee jonge, fitte gidsen rond en een wat oudere met een flinke pens, die uiteraard onze gids was. De groepen werden verdeeld en wij werden samen met 12 willekeurige anderen tot Pacha Mama Group bekroond. Drie mannen en een vrouw uit Brazilië, twee zusjes en twee mannen uit Frankrijk, twee Amerikanen (oorspronkelijk Mexico) en twee jongens uit Oostenrijk. We hadden niet van tevoren verwacht dat we zo veel plezier zouden hebben met hen. De ‘boys from Brasil’ (allen in de dertig) waren echte gangmakers, de zusjes hielden ook wel van een drankje en waren prettig in de omgang, Michael uit Frankrijk was een feestnummer en de jongens uit Oostenrijk hadden constant de slappe lach, wat erg aanstekelijk was. En ja, de vierde Franse man was 41 en een beetje een verdwaalde banketbakker, maar dat had ook wel wat. Dag 1 van de trek was begonnen!
De eerste dag was gelukkig een rustige dag. We liepen in een vlot tempo naar onze eerste overnachting en kwamen daar begin van de middag aan. Daar wachtte ons echter een verrassing! Om alvast te oefenen voor de volgende dag moesten we een berg beklimmen waar zich een gletsjermeer bevond. Het was maar 350 meter omhoog maar het duurde ongeveer een uur, we waren namelijk toen al op 3880 meter. Het meer was echter een grote beloning. Het water was kraakhelder, het zonnetje scheen en we hebben lekker kunnen uitrusten. Eenmaal teruggekeerd was het ‘tea-time’; een vast element tijdens de dag waar popcorn, koffie, chocomelk en uiteraard thee werd geschonken. Onder genot van een spelletje (presidenten) hebben we de rest beter leren kennen, zodat we de volgende dag elkaar konden steunen in de zware klim naar 4620 meter! Met ons buikjes vol met rijst en wat bijvoegsels (jammie) kropen we in onze metalen tent op palen (ja je leest het goed). De deur kon niet dicht en het waaide flink (-5 graden), dus we kropen goed tegen elkaar aan, de volgende dag stond het ontbijt namelijk al om half 5 klaar..
Dag 2 was onze eerste dag klimmen, in totaal liepen we die dag 10 uur (22km). Het ijzelde flink op de top en vooral het begin was flink afzien. De top maakte een hoop goed, was het niet dat het flink bewolkt was. De jongens uit Oostenrijk (Fabio en Toby) en wij waren als eerste boven en mochten daarom een flinke tijd wachten op de rest. Toen we weer compleet waren, zijn we snel afgedaald, de wind en de ijzel waren niet echt aangenaam (we hebben uiteraard nog wel een groepsfoto gemaakt). Na de lunch was het nog een flinke tocht (door de regen) naar onze volgende overnachting. De tocht ging door het regenwoud, wat heel mooi had kunnen zijn, alleen maakte het regenwoud haar naam wel aardig waar.. Door alle regen werden de wegen slipperig en ons humeur slechter. Eindelijk zeiknat aangekomen legden we onze spullen in een dorm, die we deelden met Fabio en Toby. We hadden verwacht dat die wel aardig gingen keten, maar die bleken nog meer uitgeput te zijn dan wij! Na wat potjes presidenten en een potje ‘scoppa’, waar Michael en Marc met 11-0 zijn ingemaakt door Eva en een Frans zusje, was het weer tijd om te gaan slapen. Het had de hele dag geregend en er was slechts een gratis koude douche (die Marc getrotseerd heeft), we hoopten dus op een mooie ochtend!
Dag 3 begon gelukkig droog (Fabio claimde de wolken te kunnen lezen) en konden we eindelijk meer zien van de Amazone! Qua dieren hebben we niet veel bijzonders gezien, maar qua planten en bomen zijn we flink verwend. Vele kleuren en vormen maakten van onze tocht een vrij plezierige onderneming! Helaas kregen we wel wat last van de knieën van het dalen. We waren echter niet de enige. Castro uit Brazilië was net geopereerd aan z’n knie en had het vrij zwaar. Het was nou ook niet echt een ijzervreter (altijd te laat en ietwat een modieus mannetje) maar gelukkig goedlachs! Na het lenen van wat pijnstillers en wandelstokken beloofde hij ons wat drankjes, in de avond hadden we namelijk een heus feestje! Vanaf dag 1 zeiden de reisgenoten van Castro dat hij voor ons allen ging optreden, dus dat beloofde wat. Maar eerst mochten we na de trek onze pijnlijke lichamen ontstressen in de thermische baden, waar meer muggen waren dan kleffe Peruaanse stelletjes. Het was heerlijk om je pijnlijke ledematen in het water te leggen en even te dobberen. Na een paar uur (en een paar bier) later vertrokken we naar onze camping, waar een prachtige tweepersoons tent op ons stond te wachten! Na een snelle hap was het dan eindelijk partytijd, dat ingeluid werd door onze gids Ruben met gratis tequila, wat waarschijnlijk al voor sommigen het einde betekende.. De avond werd een succes! Iedereen danste, iedereen dronk en iedereen had het gezellig! Fabio en Toby helaas iets te gezellig, de een lag buiten z’n tent te slapen en de andere met ‘een lege maag’. Onze wekker was dan ook Toby, die in een willekeurige tent is gaan liggen en wakker werd zonder een idee hoe hij daar was gekomen (where am I and where js my Handy). Uiteraard heeft Castro ook nog gezongen, een ware chanson van Edith Piaf!
Dag 4 begon vrij moeizaam, met de nacht en drie dagen ervoor nog in de benen. Wij zijn tijdens de feestavond beide ook nog eens dertig keer gestoken (ja echt) en nog steeds is de jeuk ondraaglijk. Op het programma stond twee keer 11 km, gelukkig deze keer over een vlakke weg. Nog meer heuvels omhoog en vervolgens weer omlaag was niet in goede aarde bij ons gevallen. Via het treinspoor kwamen we halverwege de middag (we waren 7 uur in de ochtend vertrokken) aan in Aquas Calientes, waar we eerst even een uur onze dicht hebben gedaan in onze private room (YES!). Na het hazenslaapje gingen we met de rest een hapje eten en het plan voor morgen bespreken, eindelijk zouden we dan machupicchu gaan zien! Na een bedankje voor de gids en een speech van Castro (we mogen altijd bij hem slapen in Brazilië vanaf nu) was het weer tijd voor het ganzendons, onze entreetijd voor machupicchu was namelijk al om 7 uur!
Dag 5 begon al om 04:50, we zouden namelijk lopen naar de berg om zo even 24 dollar te besparen (luie mensen gingen met de bus). Samen met de Oostenrijkers begonnen we aan onze tocht, 25 minuten vlak en vervolgens 1750 treden omhoog. In het begin was het erg zwaar, maar na verloop van tijd hadden we de pas erin en kwam de machupicchu steeds dichterbij. De tip van Ruben (onze gids) om een extra droog shirt mee te nemen was geen slechte, we waren namelijk aardig bezweet! We hadden met rest om 08:00 bij de ‘guardhouse’ afgesproken (een uitkijkpost uit de Inca-tijd) en konden dus eerst een uurtje rondlopen en foto’s maken. We wilden graag eerst naar de Sun Gate, dus vroegen we een willekeurige gids hoelang dat lopen was. De willekeurige gids bleek José te zijn, onze touroperator, die ons het heugelijke nieuws bracht dat we lekker konden lunchen (uiteraard inbegrepen) bij terugkomst in Aquas Calientes. Na wat mooie foto’s hebben we de rest opgezocht en heeft Ruben twee uur lang over de machupicchu en het Inca-volk in het algemeen verteld. Daarna zijn we onze eigen gang gegaan om lekker te genieten van al het moois! Zo was er de Sun Gate, met een prachtig uitzicht op de ruïnes van Machupicchu zelf en de indrukwekkende Inca-brug. Het was erg indrukwekkend allemaal en een terechte beloning aan het eind van de 5 daagse trek! De foto’s zullen uiteraard volgen, maar de daadwerkelijke beleving was zoveel mooier! Na een heerlijke lunch van José hebben we de tweede helft van Duitsland-Nederland gekeken (2-4!!!) met onze Braziliaanse vriendin Patricia en zijn we vervolgens de trein in gestapt naar Ollantaytambo en het busje richting Cusco! Met meer dan 100km in en 30 muggenbulten óp onze benen hebben we heerlijk in ons comfortabele bed geslapen in Cusco! Vandaag lekker een koffietje, twee koffietjes, drie koffietjes drinken en dan vliegen we aan het eind van de middag alweer naar onze laatste bestemming...