Nazca - Arequipa - Puno

Lieve allemaal,

We hebben jullie lang in spanning gehouden met de cliffhanger, maar we hebben gevlogen en het ging allemaal volgens plan! Toen we als haantje de voorste zaten te wachten bij de deur richting het vliegtuigje, snelde een Italiaans stel ons voorbij om voorin het te kunnen zitten. Tot grote frustratie. Tot ons genoegen ging de indeling op gewicht. Geluksvogel Marc met zn 85 kilo (of 90 zoals de de luchthaven daar aangaf...) mocht voorin zitten. Met de Italiaanse vrouw achter hem en arme Eva helemaal achterin. De Nasca Lines waren erg indrukwekkend, wie ze gemaakt hebben en waarom is nog altijd een mysterie, al zijn wetenschappers het er over eens dat het een rituele en praktische functie had. We hebben er een hoop mooie foto’s gemaakt en heerlijk kunnen genieten van al het moois! In ieder geval van 11/12 van de figuren, want eentje hebben we bijna gemist. Na de vlucht hadden we een slachtoffer gevonden om een leuke foto van ons bij het vliegtuigje te maken, eentje voor aan de muur! Helaas heeft onze Franse vriend het knopje gemist en zullen jullie het moeten doen met de verhalen. Omdat de vlucht nogal hobbelig was, werd Eva behoorlijk misselijk tegen het einde. Nadat we terugkwamen in het hostel zijn we na een korte powernap verder gegaan naar het uitzichtpunt, waar je de ‘handen’, ‘de boom’ en ‘de hagedis’ kan zien. Daarna zijn we ook nog bij de Palpa lines geweest. Waar de Nasca lines voornamelijk bestaan uit dieren en geometrische vormen, beelden de Palpa linden een (waarschijnlijk koninklijke) familie uit, het was erg mooi (en warm) allemaal!

Na het eten van een stuk kip en sompige frieten (2 euro) hebben we de nachtbus gepakt naar Arequipa, die in totaal 11 uur zou gaan duren. Gelukkig hebben we wat kunnen slapen zodat we ook nog wat aan onze dag hadden (we kwamen zeven uur in de ochtend aan). In ons hostel verbleef ook het Nederlandse stel die we in Huacachina hadden ontmoet. Na wat vragen en onderhandelen kregen we een privékamer aan het terras, dat hadden we goed voor elkaar! Nadat we de Colca Canyon tour hadden geboekt, gingen we op pad om onze eigen bedachte city tour te lopen. We kruisten heel Arequipa door en proefden van de koloniale stijl en het uitzicht over de vulkanen El Misti en Chachani. Op weg naar dit uitzichtpunt kwamen we langs lama’s, waar Marc zúlke goede vrienden met ze werd dat er eentje zelfs haar/zijn speeksel met hem wilde uitwisselen. Gelukkig sprong hij net op tijd weg... Na een dag vol met wandelen hadden we aan het eind van de dag wel een lekker biertje verdiend om de sunset te bekijken. Zo’n 1,5 uur hebben we rond gedwarreld op zoek naar een cafe met een terras, maar het mocht niet baten... Gelukkig verkocht de El Super twee biertjes aan ons en konden we in het donker op ons eigen dakterras van Park Hostel genieten van onze welverdiende pint. Die avond hebben we weer heerlijk Chinees gegeten (op Eva haar verzoek uiteraard) om vervolgens vroeg naar bed gegaan, de wekker stond namelijk om 02:00.. Samen met het Nederlandse stel (Maartje en Luc), twee Belgen en een Italiaans stel hebben we, onder begeleiding van onze guide Marco Polo, een twee-daagse trek gedaan. Met de bus kwamen we bij onze eerste stop, het ontbijt in Chivay, waar we van onze eerste coca thee hebben genoten. Vervolgens kwamen we om 8.30 bij de Cruz del Condor, waar zo’n 20 condors door middel van opstijgende warme lucht zich kilometers omhoog lieten zweven. Echt een prachtig gezicht, vogels met een spanwijdte van meer dan drie meter langzaam omhoog zien komen. Ze kwamen soms wel op 15 meter afstand! We vervolgden onze weg naar het beginpunt te gaan van onze trek. Met onze groep daalden we de eerste dag van 3600 meter naar 2200 meter, een hike van meer dan zeven uur! Na flink dalen kregen we als lunch maissoep en Lomo saltado van Alpaca, dus de energie kon goed worden aangevuld. Al dat lopen kwam wel aardig op de benen aan, maar de leuke groep maakte het zeker dragelijk. Vooral de Italiaanse vrouw, een zekere Milanese prinses (I am from Milano, Milano) die om het half uur vroeg ‘Marco how long we have to waaaalk??) maakte ons constant aan het lachen. Samen met haar man Mi Amore (Antonio) liepen ze constant achter, tot ze op een afstand de oase waar we onze nacht zouden doorbrengen zag. Ze was vervolgens als eerste beneden. Na een welverdiende duik in het zwembad en een bord spaghetti (Antonio: I had worse, even when I cooked myself) gingen we heerlijk slapen in onze privékamer (lees: vier muren, een blauw zeil als dak en twee eenpersoons bedjes), de volgende dag moesten we namelijk om half vijf verzamelen om weer verder te gaan. Zes kilometer omhoog, de kloof die we zo dapper hadden afgedaald, moesten we uiteraard ook weer uit. En dat was een partijtje zwoegen, van 2,2 km naar 3,8 km! Maar alsof de alpaca van de dag ervoor ons speciale krachten gaf, renden we bijna de berg op, en klaarden we de klim in twee uur en een kwartier! Antonio en Paula waren uiteraard als laatste, er was dan ook geen oase op de top. Onze benen deden pijn en we waren allemaal kapot, maar zeker voldaan na onze prestatie!

We mochten meteen een half uur verder lopen (jippie) naar den stadje voor ontbijt. Onderweg terug naar Arequipa hebben een een paar keer een stop gemaakt, waaronder bij een heel hoog uitkijkpunt over de vulkanen (4,9 km) en een veld vol alpaca’s in het National Park. Maar de beste stop was nog wel bij de hot thermal springs! Daar waren verschillende baden in de open lucht, die varieerden van 30 graden tot 73 graden (er kookte ook een bad, daar mocht je uiteraard niet in). Het water werd opgewarmd door de vulkaan en het water zat dan ook vol met mineralen en zwavel (een heerlijk parfummetje van de eierlucht). Je voelde de spierpijn uit je benen trekken, helaas merkten we later dat die niet verdwenen was... Evens onze haat aan een specifiek Italiaans stel met hun kinderen niet verdween na deze ontspanning.
We werden afgezet (ja in de dubbele betekenis van het woord) bij een restaurantje waar je voor 30 soles een menu kreeg. Wij accepteerden dat niet en Eva vond na vijf minuten een restaurantje waar je voor 6 soles een driegangenmenu kreeg met chicha morada (een typisch Peruaans drankje) waar we erg van hebben genoten! Vervolgens zijn we naar ons busje teruggegaan, waar Marc uiteraard op dezelfde manier in Huacachina zijn teen stootte. Een kleine uitstulping in de weg werd over het hoofd gezien en zo gaat handige Harry nu met twee tenen in het pleisterverband door het leven. Waar het twee dagen eerder niet gelukt was de sunset mee te maken, vonden we nu (met behulp van Maartje en Luc) het dakterras met uitzicht over Plaza des Armas. Onder het genot van een Cusqueña negra maakte Eva wat fotootjes. Daar kreeg Eva het aan de stok met een man, omdat hij vond dat ze teveel ruimte innam zo boven aan de trap (uiteraard was dit niet het geval, want ze stond tegen het hek aangeklemd!!! (Eva haar woorden). Achteraf bleek deze vriendelijke vogel de eigenaar te zijn, natuurlijk... Echter leverde het ons een gratis pisco sour op, om het goed te maken en het was de lekkerste tot nu toe! Na het drankje snelden we ons naar een touroperator, zodat we de volgende dag om acht uur in de ochtend konden raften. De man van Ecotours was namelijk tot 19.00 open. Toen we om 18.40 aankwamen deed hij net zijn deur op slot, maar na een voorschot te geven van 100 soles mochten we de volgende ochtend mee!
Omdat we hadden afgesproken ook te genieten van onze vakantie in de vorm van lekker eten (niet meer de rauwe frieten en gore Chinees (Eva’s woorden)), hadden we in de Lonely Planet een restaurantje opgezocht.
We hebben heerlijk gegeten bij een Peruaans restaurantje, waar je kon kiezen uit verschillende aardappelen uit de Andes met een traditionele topping, erg lekker! Na een lekker warme thee op ons dakterras doken we om 21.30 ons bed in van onze kamer zonder raam (want ja die was €3 goedkoper), kapot waren we!

Na een lekker ontbijtje op, ja alweer, ons dakterras stond geheel tegen Peruaanse traditie in onze jeep al om 07:50 klaar (ipv 8.00) en werden we naar de vallei gebracht om in de Rio Chili te gaan raften. Chili betekent inderdaad koud, het was maar goed dat we een wetsuit aan hadden. Tijdens het raften zagen we twee corta corrientes met drie kuikentjes. Dezelfde stroom waarin wij aan het raften waren, konden deze watervogels tegen in zwemmen. Het was een prachtig gezicht. Marc is er maar één keer uitgevallen en Eva wist even niet meer wat links en rechts was, maar we zijn er zonder kleerscheuren vanaf gekomen!
Na dit leuke avontuur waren we op jacht naar een ‘leuk steegje’ wat we hadden gezien en wat we wonder boven wonder ook nog hadden gevonden. Weliswaar met de chagrijnigste serveerster ter wereld, maar dat mocht de pret niet drukken. In Arequipa waren de demonstraties tegen de gang van zaken omtrent de mijnen net gestaakt toen wij kwamen, maar die kwamen nu weer tot leven. Een groot groep mensen marcheerde naar de Plaza des Armas, waar de politie met een watertank en veel mankracht klaar stond. Gelukkig vertrokken we een paar uur later naar Puno. Allereerst aten we eindelijk een ceviché vlak voor ons hostel, waarbij we 2 voor 1 kregen omdat we de verkeerde keuze hadden gemaakt. Met de public bus kwamen we aan bij de terminal van Arequipa en zitten we, terwijl we dit schrijven, in de bus naar Puno. Met een beetje gelukkig zitten we helemaal voorin bovenin met een groot raam, waardoor we zelfs alpaca’s hebben zien oversteken! Met onze welbekende pech is het tv scherm echter net van het plafond gekomen... in Puno zullen we rond negen aankomen en waarschijnlijk vroeg gaan slapen. Morgen om half 9 staat namelijk de Bolivia hop voor ons klaar, die ons naar onze volgende bestemmingen gaat brengen: Copacabana en La Paz! Er bestaan echter twee hostels in Puno met dezelfde naam, dus we hopen bij het goede hostel aan te komen, wederom een cliffhanger dus!!

De groente!

Ons