Pokhara en de trek door de Himalaya

Zo, dat was alweer een tijdje geleden. Voordat we begonnen met onze trek hebben we nog een dag doorgebracht in Pokhara. Met onze gloednieuwe parels van ray-bans liepen we langs Phewa Tal naar de onderkant hiervan om zo de Devi falls te bezoeken. Dit is de plek waar de rivier in een ‘gat’ valt (gewoon eigenlijk een waterval dus) waarbij het verhaal hoort van de Zwitserse toerist David. Hij zou hier in gevallen zijn en daarbij zijn vrouw hebben meegetrokken, maar omdat Nepalezen ‘David’ niet kunnen uitspreken, is het ‘Devi’ geworden. Hierna staken we de weg over naar het Tibetaanse vluchtelingenkamp Tashi Ling. Een vrij groot terrein met allerlei huisjes, winkels en een gebedsplaats. Erg mooi om op die manier wat van de Tibetaanse cultuur mee te krijgen! Omdat we de vorige twee dagen niet zoveel gedaan hadden, besloten we de World Peace Pagoda nog te beklimmen. Je kon hierbij kiezen voor een wandeling van 20 minuten, 1 uur of 2 uur dus met de trek in ons vooruitzicht kozen wij die van 20 minuten. Zo’n anderhalf uur later hadden we de top nog steeds niet bereikt, maaarrrr kwamen we wel een geitenherder met geitjes tegen. Deze herder was 10 van de 20 al kwijt geraakt en vroeg aan ons of wij de geitjes naar zijn huis ‘daarginds’ konden brengen. Marc kon zijn geluk niet op en pakte de 400 Roepie (€3,50) met beide handen aan om deze taak te volbrengen. De 400 Rs waren echter niet onze beloning, maar die moesten we aan zijn 18 maanden oude kindje geven, want dat blijkt hier traditie te zijn. De geiten namen ons mee naar zijn huis en vanaf hier konden we een short cut nemen naar de pagoda, onze welverdiende beloning. Het was nog 40 minuten klimmen, maar het uitzicht en de stupa waren geweldig. Wolken maakten plaats voor de zon en na een paar mooie kiekjes gingen we een welverdiend drankje drinken daar bovenop de berg. Waar zojuist wolken hadden plaats gemaakt voor de zon, was het nu de beurt van de zon om plaats te maken. Een heuse wolkbreuk ontstond en met ons drankje schuilden we naast een perfect gevormde regenboog. Na een uur kon de daling beginnen, deze keer wel binnen het uur, en werden we per boot terug naar Lakeside gebracht. ‘s Avonds aten we heerlijk Nepalees bij een typisch restaurantje, waar we erg welkom waren. Nu denk je, weer Nepalees eten en nu iets duurder dan de skirre tentjes van andere keren, daar kan niet zoveel misgaan. Helaas. ‘s Avonds begon de wedstrijd wie zoveel en zo vies mogelijke scheten kon laten. Ik won uiteraard.
De volgende ochtend werden we opgehaald om te vertrekken naar Nayapul. Onze gids Laxman hadden we al ontmoet de dag ervoor dus we wisten wat er ons te wachten stond. Goed voorbereid en wel wandelden we stukje bij beetje tot de 4000 traptreden kwamen. Na een dag van 6,5 uur kwamen we aan in Ulleri, waar onze gids ons een hotel in probeerde te pushen. Eigenwijze en arme backpackers als we zijn gingen we op zoek naar een ander hotel wat ons meer zinde en dit verhaal zou zich tot twee keer toe (dus elke avond) herhalen. Op dag 2 vertrokken we om 7.30 na een heerlijke bak oploskoffie door de regen naar Ghorepani. 24 uur lang heeft het onafgebroken geregend en letterlijk el-ke vezel was doorweekt. Door de regen kwamen ook de bloedzuigers op die zich meerdere malen hebben volgezogen met ons adembenemend lekkere bloed. Die middag gebruikten we om lekker op te warmen en bij te komen, om 19.30 lagen we weer braaf in bed want om 4.00 ging de wekker voor Poon Hill. Eenmaal wakker was ik vrij ziek en de lucht bestond puur uit wolk. We besloten verder te slapen tot 6.30 en toen we onze oploskoffie naar binnen slurpten kwam er een klein wondertje; uit het niets klaarde het op en konden we verscheidene bergtoppen van de Himalaya zien! Werkelijk fantastisch. We vertrokken naar Ghorepani, een tocht van 8 uur en de ergernissen aan onze gids namen toe met macht 10. Je zou hem meer kunnen vergelijken met een navigatie app die 30 meter voorop loopt. Vrij irritant en jammer, maar laten we er verder geen woorden meer aan vuil maken. De tocht leidde tot ons hoogste punt van 3090 meter en was daarmee vrij vermoeiend, maar door het dalen wat er logischerwijs op volgde was het te doen. Om 16.00 waren we in ons guesthouse met een gezellig stotterende Nepalees en een dakterras. Een welverdiend biertje na 63820 kopjes thee was op zijn plaats en we genoten met volle teugen van de zonsondergang. De laatste dag van de trek brak aan, waarop Laxman erg aandrong op het nemen van de bus terug naar Nayapul. Wij denken dat hij te diep in het glaasje had gekeken en daardoor geen zin meer had om te lopen. Eigenwijs als we waren wilden we de tocht natuurlijk te voet afmaken, waardoor we onderweg een aardverschuiving tegenkwamen die die dag ervoor plaats had gevonden. Met trillende beentjes en tranen in de ogen staken we de ontstaande waterval met een diepte van 12 meter over. En 6,5 uur later bereikten we Nayapul. Met de local bus die soms 45 graden scheef ging belandden we in Pokhara en na een heerlijke Chowmien was er tijd voor een lange en warme (ja in de bergen was het een stuk kouder dan verwacht) douche. Na een biertje bij de Tikibar waren we zo moe en kapot dat we lekker op tijd naar bed gingen. De volgende ochtend wilden we het er niet bij laten zitten dat onze gids ons zo had ‘begeleid’ (lees: de weg gewezen) en gingen we terug naar onze agency. Hier kregen we een ‘bedankt voor de feedback’, maar daar hadden wij natuurlijk niks aan. Na langggg praten hebben we het voor elkaar gekregen om onze laatste dag in Pokhara een raftexcursie te doen op de Trisuli rivier, voor $17,50 pp in plaats van $57. Lekker geregeld dus! We huurden een roeibootje en zijn op Phewa Tal gaan dobberen. Via een zij ingang van de Varahi Mandir tempel die zich op een eiland van het meer bevindt konden we gratis naar binnen (weer €8 bespaard), maar toen de wolken begonnen te dreigen keerden we toch weer snel terug. Hierna liepen we in 2 uurtjes naar de Old Town. Waar we mooie tempels etc. verwachtten was het louter een drukke winkelstraat met toeterende brommers. De energie was door de trek en de zon uit ons gezogen, dus we pakten lekker de bus terug. Eigenlijk zouden we nog een yoga les volgen, maar de gedachte om onze raftexcursie te belonen met een cocktail overwon. In ons hostel hebben we vervolgens nog een spelletje gespeeld met een Iraniër, Oostenrijker en onze voor het eerst sinds onze reis (!) ontmoette Nederlander. Om half twee ‘s nachts snapte ik het spel nog steeds niet en waren we gesloopt, dus kropen we weer heerlijk in onze lakenzakken. Vandaag hebben we uitgebreid gebruncht aan het meer met twee heeeeerlijke cafe americano’s en namen we de bus naar Begnas Tal. Hier zitten we nu in Ambrosia met een fan-tas-tisch uitzicht op het meer. Het is bloedje heet en we hebben zelfs gezwommen. Nu lekker wat lezen en straks hopelijk genieten van een mooie zonsondergang!
Side note Marc:
Wil je ook een keer een trek met Eva meemaken? Loop 4 dagen rondjes om de klaagmuur met een VR-bril op standje Himalaya en geniet met volle teugen!
Tot snel!