Pokhara - Lumbini
Door: Marc
Blijf op de hoogte en volg Eva en Marc
08 September 2018 | Nepal, Lumbini
Namasté!
Weer eens een kattebel vanuit het verre Oosten! Na ons heerlijke verblijf bij het Begnas Lake zijn we via de local bus weer teruggereisd naar Pokhara. Deze keer verbleven we in het hostel Pal Khat, waar iedereen een ‘brother’ was en de eigenaar werd om die reden omgedoopt tot ‘Big Brother’, wat vrij ironisch was door het gebrek aan veiligheidscamera’s en sloten. Toen we daar rond een uur of 3 aankwamen zijn we vervolgens naar het Tibetaanse vluchtelingenkamp Tashi Palkhel gegaan. Afgesloten van de drukke omgeving waande je je even in Tibet. Naast een handjevol toeristen waren er alleen maar monniken van alle leeftijden te vinden. Na een beetje rondgelopen te hebben, hebben we een heus gebed meegemaakt, waar de lage klanken van de gebedsleider ons in een staat van rust brachten. Na de bus terug hebben we snel wat gegeten en gingen we vroeg slapen, de bus voor onze raftexcursie vertrok namelijk al om 7u in de ochtend. Na een vlotte busrit van 4 uur kwamen we dan aan bij het startpunt van onze tocht. Onze boot deelden we met twee Chinese dames en een Belg uit Hent, onder de aansturing van de kapitein. Waar wij (Eva en Marc + de Vlaming) als echte werkpaarden onze peddels diep in het water staken om vooruit te komen, hadden de Chinese dames een andere tactiek. Zij probeerden middels het aaien van de rivier het water in een gunstige stemming te brengen om ons vooruit te stuwen. Ik weet niet wat beter werkte, maar vooruit kwamen we!! Na een paar woeste momenten kwam er zelfs een hachelijk moment; de boot, met inhoud, maakt een halve salto en alles en iedereen viel in het water. Een klein moment van chaos waarbij peddels, slippers en ledematen je om de oren vlogen staken we ons hoofd boven water. Na een typisch voorbeeld van ‘red alleen jezelf’ zocht ik naar mijn muze, die als een verzopen kat, met gezicht op standje horror, zichzelf om de boot geklemd had. Na wat geduw en getrek werk waren we dan allemaal weer terug op de raft. Het was een erg leuk uitstapje, de reistijd van in totaal 9 uur helemaal waard. De volgende morgen vertrok onze touristbus om half 9 vanuit Pokhara naar Lumbini, de geboorteplaats van Buddha. We waren met 7 andere reizigers in de bus aan het wachten op ons vertrek. Als laatste stapte een Japanse man in. Al leek hij door zijn gerimpelde huid al dik in de vijftig, zijn krachtige ogen verraadden iets anders. Elke reisgenoot werd even in de ogen gekeken en hij sloot af met een betekenisvolle knik. Wat dat precies betekende raakte ik over in twijfel. Ik twijfelde tussen ‘blij dat ik deze reis met jullie mag maken’ en ‘succes toegewenst met deze reis’. Ik hoopte op het eerste, het laatste bleek de waarheid te zijn. Al viel de weg zelf mee, onze touristbus (toerist: iemand die voor zijn plezier op reis gaat, Van Dale 2018) stopte om de zoveel tijd om locals (inheemse: In het land zelf voorkomend, Van Dale 2018) op te pikken om wat extra Roepies te verdienen. Onze bus, waar je extra geld voor betaalt om in een ruk te gaan, veranderde dus in een goedkope bus. Allereerst scheet er een hond op de vloer, wat voor een ondraaglijke stank zorgde. Vervolgens begon een vrouw naast ons met volle overgave over te geven, dus de reis werd was niet een succes te noemen. Meermaals hebben we aangegeven ons beklaag bij zijn baas te doen (Eva: We gonna call, your job is bye bye (gepaard met heftig zwaaigebaar)), maar het kon hem niks schelen. Als wraak heeft Eva haar stoel kapot gemaakt en het vuil van onze lunch (zes bananenschillen) over haar stoel verspreid. Na een welgemeende ‘fuck you’ van onze kant namen we afscheid van de hel op vier wielen en liepen we door Lumbini richting ons hostel. Lumbini zelf stelt niks voor, Eva omschreef het als een groene woestijn, ik sluit me daar graag bij aan. Het is er erg heet en stoffig en charme heeft de stad zelf ook niet echt. Na onze nacht stonden we vandaag redelijk vroeg op om fietsen te huren. Na wat te hebben afgedongen, konden we de fietsen (mooie herenfiets voor mij, zalmroze prinsessenfiets voor Eva) meenemen voor 300 Roepie voor de hele dag! Met onze ijzeren strijdrossen fietsen we het park in dat toegewijd is aan Buddha. Nou ben ik zelf altijd sceptisch geweest tegenover religies en de oorsprong ervan, maar dit was adembenemend. Dat Siddhartha Gautama (Buddha) hier geboren was, is keihard onderbouwd met primaire bronnen die dateren rond dezelfde periode. Na de steen te hebben gezien waar hij geboren is (de tempel zelf dateert uit de 5e eeuw voor Christus) hebben we een grote fietstocht gehouden door het hele park, waar 42 verschillende tempels uit een tiental landen zijn opgericht ter ere van Buddha. De een was nog mooier dan de ander en we hebben daar een hele dag versleten. Ik kan proberen uit te leggen hoe mooi het was, maar ik denk dat jullie moeten wachten op de foto’s, dan zullen jullie het zelf zien. Het zonnetje was erg warm, maar gaf ook zeker een extra dimensie aan het geheel. Naast de tempels hebben we de grootste vliegende vogel gezien, genaamd de Sarus Crane. Nu zitten we lekker na te genieten met een biertje van al het moois wat we hebben gezien. Morgen vertrekken we om 7u in de ochtend naar Chitwan en zullen jullie weer even moeten wachten op het volgende berichtje!
“The path to ultimate peace is spiritual discipline”
-Buddha
PS we hebben tijdens onze trek de Langur aap gezien!
PPS Marc heeft tijdens de trek een hond bevrijd uit touwen, die als beloning zijn sperma over Marc heen heeft geloosd
Weer eens een kattebel vanuit het verre Oosten! Na ons heerlijke verblijf bij het Begnas Lake zijn we via de local bus weer teruggereisd naar Pokhara. Deze keer verbleven we in het hostel Pal Khat, waar iedereen een ‘brother’ was en de eigenaar werd om die reden omgedoopt tot ‘Big Brother’, wat vrij ironisch was door het gebrek aan veiligheidscamera’s en sloten. Toen we daar rond een uur of 3 aankwamen zijn we vervolgens naar het Tibetaanse vluchtelingenkamp Tashi Palkhel gegaan. Afgesloten van de drukke omgeving waande je je even in Tibet. Naast een handjevol toeristen waren er alleen maar monniken van alle leeftijden te vinden. Na een beetje rondgelopen te hebben, hebben we een heus gebed meegemaakt, waar de lage klanken van de gebedsleider ons in een staat van rust brachten. Na de bus terug hebben we snel wat gegeten en gingen we vroeg slapen, de bus voor onze raftexcursie vertrok namelijk al om 7u in de ochtend. Na een vlotte busrit van 4 uur kwamen we dan aan bij het startpunt van onze tocht. Onze boot deelden we met twee Chinese dames en een Belg uit Hent, onder de aansturing van de kapitein. Waar wij (Eva en Marc + de Vlaming) als echte werkpaarden onze peddels diep in het water staken om vooruit te komen, hadden de Chinese dames een andere tactiek. Zij probeerden middels het aaien van de rivier het water in een gunstige stemming te brengen om ons vooruit te stuwen. Ik weet niet wat beter werkte, maar vooruit kwamen we!! Na een paar woeste momenten kwam er zelfs een hachelijk moment; de boot, met inhoud, maakt een halve salto en alles en iedereen viel in het water. Een klein moment van chaos waarbij peddels, slippers en ledematen je om de oren vlogen staken we ons hoofd boven water. Na een typisch voorbeeld van ‘red alleen jezelf’ zocht ik naar mijn muze, die als een verzopen kat, met gezicht op standje horror, zichzelf om de boot geklemd had. Na wat geduw en getrek werk waren we dan allemaal weer terug op de raft. Het was een erg leuk uitstapje, de reistijd van in totaal 9 uur helemaal waard. De volgende morgen vertrok onze touristbus om half 9 vanuit Pokhara naar Lumbini, de geboorteplaats van Buddha. We waren met 7 andere reizigers in de bus aan het wachten op ons vertrek. Als laatste stapte een Japanse man in. Al leek hij door zijn gerimpelde huid al dik in de vijftig, zijn krachtige ogen verraadden iets anders. Elke reisgenoot werd even in de ogen gekeken en hij sloot af met een betekenisvolle knik. Wat dat precies betekende raakte ik over in twijfel. Ik twijfelde tussen ‘blij dat ik deze reis met jullie mag maken’ en ‘succes toegewenst met deze reis’. Ik hoopte op het eerste, het laatste bleek de waarheid te zijn. Al viel de weg zelf mee, onze touristbus (toerist: iemand die voor zijn plezier op reis gaat, Van Dale 2018) stopte om de zoveel tijd om locals (inheemse: In het land zelf voorkomend, Van Dale 2018) op te pikken om wat extra Roepies te verdienen. Onze bus, waar je extra geld voor betaalt om in een ruk te gaan, veranderde dus in een goedkope bus. Allereerst scheet er een hond op de vloer, wat voor een ondraaglijke stank zorgde. Vervolgens begon een vrouw naast ons met volle overgave over te geven, dus de reis werd was niet een succes te noemen. Meermaals hebben we aangegeven ons beklaag bij zijn baas te doen (Eva: We gonna call, your job is bye bye (gepaard met heftig zwaaigebaar)), maar het kon hem niks schelen. Als wraak heeft Eva haar stoel kapot gemaakt en het vuil van onze lunch (zes bananenschillen) over haar stoel verspreid. Na een welgemeende ‘fuck you’ van onze kant namen we afscheid van de hel op vier wielen en liepen we door Lumbini richting ons hostel. Lumbini zelf stelt niks voor, Eva omschreef het als een groene woestijn, ik sluit me daar graag bij aan. Het is er erg heet en stoffig en charme heeft de stad zelf ook niet echt. Na onze nacht stonden we vandaag redelijk vroeg op om fietsen te huren. Na wat te hebben afgedongen, konden we de fietsen (mooie herenfiets voor mij, zalmroze prinsessenfiets voor Eva) meenemen voor 300 Roepie voor de hele dag! Met onze ijzeren strijdrossen fietsen we het park in dat toegewijd is aan Buddha. Nou ben ik zelf altijd sceptisch geweest tegenover religies en de oorsprong ervan, maar dit was adembenemend. Dat Siddhartha Gautama (Buddha) hier geboren was, is keihard onderbouwd met primaire bronnen die dateren rond dezelfde periode. Na de steen te hebben gezien waar hij geboren is (de tempel zelf dateert uit de 5e eeuw voor Christus) hebben we een grote fietstocht gehouden door het hele park, waar 42 verschillende tempels uit een tiental landen zijn opgericht ter ere van Buddha. De een was nog mooier dan de ander en we hebben daar een hele dag versleten. Ik kan proberen uit te leggen hoe mooi het was, maar ik denk dat jullie moeten wachten op de foto’s, dan zullen jullie het zelf zien. Het zonnetje was erg warm, maar gaf ook zeker een extra dimensie aan het geheel. Naast de tempels hebben we de grootste vliegende vogel gezien, genaamd de Sarus Crane. Nu zitten we lekker na te genieten met een biertje van al het moois wat we hebben gezien. Morgen vertrekken we om 7u in de ochtend naar Chitwan en zullen jullie weer even moeten wachten op het volgende berichtje!
“The path to ultimate peace is spiritual discipline”
-Buddha
PS we hebben tijdens onze trek de Langur aap gezien!
PPS Marc heeft tijdens de trek een hond bevrijd uit touwen, die als beloning zijn sperma over Marc heen heeft geloosd
-
08 September 2018 - 10:59
Marcel Rademaker :
Hahaha, fantastisch verhaal weer! -
08 September 2018 - 11:14
Henk Wever:
Mooi verhaal,kijk al weer uit naar het volgende avontuur van jullie. -
08 September 2018 - 11:26
Mieke :
Wat een belevenissen !!!!!. Ik zou het af en toe besterven -
08 September 2018 - 11:56
Gert Van Der Vuurst:
Heerlijk om weer te lezen, hebben jullie wel genoeg kleren bij jullie met al die ontberingen soms.
Geniete jullie nog maar lekker.
Hart. Gr. Gert en Alie.
-
08 September 2018 - 11:56
Gert Van Der Vuurst:
Heerlijk om weer te lezen, hebben jullie wel genoeg kleren bij jullie met al die ontberingen soms.
Geniete jullie nog maar lekker.
Hart. Gr. Gert en Alie.
-
08 September 2018 - 13:53
Nancy:
Wat een prachtig verhaal alweer! Vooral de smerige details zijn smullen -
08 September 2018 - 14:02
Durk En Cobi:
Jullie hebben de laatste dagen weer genoeg beleefd! Wat smerig zo’n bustocht -
08 September 2018 - 15:10
Bompa:
Dus jullie zijn met plezier op reis...ook omgeslagen te water...ook hond-sperma contact?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
